نامه ای به رفیقی که نبود...

به نام خدا

سلام...

نشسته بودم روی پله ها. یادم نیست کجا بود شاید همان جای همیشگی. دستم را گذاشته بودم زیر چانه ام داشتم نگاهت می کردم و گذری میزدم به خاطرات مشترکمان و این فکر که چه شد و چرا اینطور شد.

مانتوی بلند قرمز با راه راه سفید تنت بود و عینک همیشگی ات که خیلی بهت می آمد را به چشمت زده بودی، شال مشکی و نازکی که همیشه دوستش داشتی سرت بود و دوربینی که دستت گرفته بودی و با ذوق عکس می گرفتی از گل ها و درخت ها. می دانستم داری یادگاری جمع می کنی برای روزهای سفر...

  

دلم برای بودنت تنگ شد. مثل حالا بغضم گرفت. نمیدانم چه شد، با اینکه حواست به عکاسی خودت بود اما یکهو به طرفم برگشتی و لبخند زدی آمدی جلو، دستم را گرفتی که هیس خره، بغض برای چه تا وقتی که هستم؟! خواستم بگویم بیا فراموش کنیم همه اتفاقات تلخ اخیر را، باز هم ذهنم را خواندی، سفیدی دندان هایت را با لبخند همیشگی ات تحویلم دادی که هیچی نگویم. دستم را گرفتی و بلند کردی. با هم راه افتادیم رفتیم هر جایی که خاطره مشترک داشتیم. رفتیم پیش آقای تک، تو ذرت خریدی  و من بستنی سه اسکوپه تلخ، رفتیم کهف، رفتیم ویوی درکه، رفتیم...

نمی دانم چه بود، تمام مدت بغض کرده بودم و تو می خندیدی. وسط بغض من و خنده های تو بود که یکهو گفتی: « پری فردا پنج شنبه س، روز آخر، می آیی؟» یادم آمد هر پنج شنبه به هر بهانه ای بود سراغت را می گرفتم که تلخی اش کم شود. آخر پنج شنبه ها را دوست نداشتی. یادت هست که؟

این بار تو هم بغض کردی و من که طاقت گلو درد تو را نداشتم زودتر از تو گریه ام گرفت، قول دادم فردا بیایم پیشت که بشود روز آخر، بغلم کردی و به هم قول دادیم همه تلخی ها را فراموش کنیم و از فرصت برای خنده هایمان که من تو را دارم و تو مرا و غم کجای کار است ، استفاده کنیم...

دست راستم را با دست چپت سفت گرفته بودی، خیلی سفت و من مثل همیشه برای آرامش دلمان وقت دلتنگی، دستم را انداختم دور کمرت و سرت را گذاشتی روی شانه ام، از حسِ خوبِ بودن کنار تو چشم هایم را بستم لبخند زدم و بغضم به شیرینی بودنت شکست...

چشم که باز کردم نبودی، دستم را گذاشته بودی توی پوست گردویی که بوی غال گذاشتن میداد، غالم گذاشتی...

مرا وسط آن همه رفاقت عجیب و غریب غال گذاشتی و در تاریکیِ پر از علامت سوال های عجیب و غریب تر ماندم، دور خودم می گشتم و مات و مبهوت به جای خالی ات نگاه میکردم که یکهو از خواب پریدم...

می بینی؟ هنوز هم خوابت را می بینم...

هنوز هم دلم برایت تنگ می شود، هنوز هم بغض میکنم که کجا رفت دوستم، رفیقم، همدمم، ماهم...

به محض اینکه رویای تلخ مشترکم با تو تمام شد و بیدار شدم، آمدم سراغ کامپیوتر پیزوری حسین که این نامه را برایت بنویسم. دست و رو نَشُسته نشسته ام پشت سیستم که مبادا خواب کلا از سرم بپرد و یادم برود هر آنچه که دیده ام تا مو به مو برایت تعریف کنم. آخر می دانی، از وقتی آن طور شد حافظه ام را ضعیف کرده ام... ضعیف کرده ام تا یادم نیاید چقدر همه چیز خوب بود و چقدر الکی همه چیز نابود شد.

همه این ها را اینجا نوشتم چون می دانم یک روز یک طوری می شود که این نامه را می خوانی، یک روز می خوانی و توی بغض و گریه ی الان من شریک  می شوی، می خوانی این نامه را و می فهمی چقدر دلم برای خودت تنگ شده و هیچ وقت آن چیزها که فکرش را کردی برایم مهم نبوده، می خوانی و می فهمی که چقدر حالم خوش نیست.

می دانی رفیق، اخوی مهربانم این روزها خیلی می گوید فراموشش کن، خیلی می گوید تمامش کن ، دیگر به هیچ چیز فکر نکن ، حرفش را نزن و هر کس هر چه گفت بگو به خودم ربط دارد و تو را چه به سرک کشیدن توی زندگی من، خیلی می گوید که همه این ها تقصیر خودم است و احتمالا اگر این نامه را بخواند کلی شاکی شود که باز هم مقصر خودت هستی و خودت که یادآوری میکنی. ولی هیچ کس، هیچ کس بهتر از تو نمی داند که فراموش نکردنت تقصیر من نیست، این که می آیی به خوابم ، اینکه یکهو دلم از خوبی هایت می گیرد و تنگ می شود و بدی ها امانم را می بُرند و باورم نمی شود این دو سه ماه اخیر را، تقصیر من نیست...

بگذریم...

یادت بخیر، چقدر دوستت داشتم...

پریسای تو.