حسرت

هشت سالم بود، بابا می نشست گوشه ی خانه، ضبط صوت قدیمی اش را می گذاشت کنارش، لم میداد روی متکایی که مادرم پشت کمرش گذاشته بود و گوش می کرد به آهنگ های هایده و مهستی ، چشمانش را می بست و زیر لب تکرار می کرد و گاهی صورتش سرخ می شد و گوشه ی چشمانش اشکی می آمد و من هم فقط از دور نگاهش می کردم و نمی فهمیدم چرا بابا جانم وقتی آن خانمِ توی نوار کاست می گفت "وقتی میای صدای پات از همه جاده ها میاد..." یکهو فین و فینش راه می افتاد و طوری که به خیالش من نمی فهمم گریه می کرد.

  

آن موقع نمی دانستم این خانمی که دارد می خواند هایده است یا مهستی یا شکیلا اصلا اسم این ها را هم نمی دانستم، فقط می دانستم وقتی آن ها حرف می زنند بابا خیلی خوب به حرف هایشان گوش می دهد و حتی برایشان گریه می کند...

بابا هیچ وقت با من اینطور نبود از همان بچگی مرا دوست نداشت انگار، تا حرف می زدم عصبانی می شد، اسباب بازی هایم تا کمی پخش و پلا می شد سرم داد می کشید، ازش می ترسیدم ولی دوستش داشتم.حتی مادرم همینطور بود، یادم می آید مادرم عاشق بافتنی و گلدوزی بود، از صبح که بیدار می شد به رتق و فتق کارهای خانه می رسید و تند و تند خانه را جمع و جور میکرد و آخر هر کاری نک و ناله می کرد از درد پا و کمر و اینکه هیچ کس به فکرش نیست مخصوصا پدرم... می گویند این که بچه بغض مادرش را ببیند سنگین است، نمی دانم... شاید من دیگر برایم عادی شده بود بغض های مادرم...
مادر بعد از اینکه ناهار مرا می داد بافتنی هایش را می آورد و با ذوق شروع می کرد به بافتن، موقع این کار همیشه لبخند می زد اما تا صدای کلید انداختن پدر توی در می آمد بدو بدو بافتنی ها را جمع می کرد و پشت پشتی قایم می کرد که پدر نبیند و دعوایش نکند و من نمی فهمیدم چرا... چرا باید بابا جانم مادرم را به خاطر بافتنی هایش دعوا کند! مگر بافتنی بافتن کار بدی بود!؟ کم کم که بزرگتر شدم بی اجازه رفتم سراغ نوار کاست های قدیمی بابا... ضبط قدیمی اش را بغلم می گرفتم و لم می دادم روی متکا و آهنگ ها را گوش می کردم و سعی می کردم بفهمم چرا پدرم این همه با این آهنگ ها گریه می کند، کم کم شعرها را حفظ کردم و برای خودم می خواندم.... " دست کبوترای عشق واسه کی دونه بپاشه...." وقتی می خواندم احساس خوبی بهم دست می داد... یادم می آید آن موقع ها که به زورِ باباجانم روسری سر می کردم تا به خیال خودش بزرگ شدن را بفهمم همیشه موقع درس خواندن یا کار کردن زیر لب آواز می خواندم... دوستانم که صدای مرا می شنیدند ازم تعریف می کردند و می گفتند چقدر قشنگ می خوانی.تعریف های مکررشان را یکی دو بارِ اول گذاشتم پای تعارف و این حرف ها اما کم کم تعریف ها زیاد شد... خیلی زیاد... حتی یادم می آید یک بار بچه ها را جمع کردیم توی کلاس تا من برایشان بخوانم، داشتم می خواندم که یکهو معلم آمد... به خاطر آن کار دو روز از مدرسه اخراج شدم و من نفهمیدم چرا.... هر چه فکر کردم نفهمیدم... وقتی آن دو روز را ماندم خانه مادرم هر چه کرد تا پدرم نفهمد چرا من خانه ام و مدرسه نرفته ام نشد که نشد.

آخرش مجبور شدم واقعیت را بگویم... واقعیت گفتن همانا و تلخ ترین خاطره زندگی ام شکل گرفتن همان... وقتی به بابا گفتم توی کلاس برای بچه ها آواز محبوبش را خواندم جوری چشمانش سرخ شد که ترسیدم کور شود و انقدر عصبانی شد که تا سه روز پوست سرم درد می کرد و موهایی که محکم کشیده بود دانه دانه می ریخت... پدرم مرا کتک زد... به خاطر خواندن آواز محبوبش در مدرسه. آوازهایی که خودش پا به پایشان گریه می کرد و عمده ی خاطرات کودکی مرا رقم می زد. از آن روز به بعد دیگر نخواندم... فقط در تنهایی برای خودم... گاهی هم برای دوستان نزدیکم.

سال ها که گذشت روزی از ماهواره ای که پدرم تازگی آن را خریده بود آهنگ هایی پخش می شد که اسمش را گذاشته بودند "صداهای خاموش"... صدای زن ها و دخترهایی که آواز می خواندند ولی نه اسمی از آن ها به میان می آمد نه تصویری... کاری هم نداشت اصلا... فقط کافی بود صدایت را با یک ریکوردر به نسبت با کیفیت ضبط کنی و بفرستی به ایمیل برنامه . پدرم که پای آن شبکه می نشست همیشه از صدای یک دختر جوانی که معلوم نبود اسمش چیست و چند سالش است و کلی طرفدار پیدا کرده بود تعریف می کرد و می گفت غم صدایش شبیه صدای هایده است و من فقط می خندیدم به لبخندهای پدری که برای صدای دخترکی ذوق می کرد که نمی دانست دختر خودش است...

دختری که هنوز هم وقتی می خواند موی سرش تیر می کشد...

پایان